De kade in Preveza bleek toch niet zo rustig te liggen, dan we vooraf gedacht te hebben. Na het aanvankelijk nog leuk gevonden te hebben om vanuit de kuip naar een panfluitconcert te luisteren, werd het naarmate het later en later werd een beetje teveel van het goede en werden we er wat melig van. Evengoed stonden we de volgende ochtend, 8 augustus 2009, op tijd op om nog wat laatste boodschappen te doen. Ons plan om niet op het laatste moment nog te moeten stressen voordat ons bezoek zou komen , werd verstoord door een onverwacht akkefietje: de wc wilde opeens niet meer doorspoelen. Aanleiding voor Erik om deze eens ‘even’ helemaal uit elkaar te halen. Terwijl Fre de boodschappen deed, kwam Erik erachter dat het probleem toch echt aan de buitenkant van de boot zat: waarschijnlijk zat de toevoer van de wc verstopt. We hadden alleen geen tijd meer om dat te onderzoeken, want keurig op tijd (10.00 uur ’s ochtends) stonden Wouter en Ingrid op de kade. Ze waren door de taxichauffeur precies op de juiste hoogte van de kade in een straat achter de boot afgezet en konden recht op de boot aflopen. Hun komst vierden we natuurlijk met koffie en Griekse taart. Nadat ze hun koffer met veel spullen voor ons (o.a. horren, schuurschijven, pindakaas, hagelslag etc.) hadden uitgepakt, maakten we om een uur of 12.00 de boot los om de eerste mijlen te gaan maken. Aanvankelijk waren we van plan om via de westkust van Lefkas af te zakken, maar na enkele mijlen op open zee gezeild te hebben, bleek dat dit plan wat te ambitieus was. Vers uit het vliegtuig, vroeg opgestaan en dan nog niet ingeslingerd, maakten dat Ingrid zich wat katterig ging voelen. Daarom snel teruggevaren naar het kanaal van Lefkas om de rustiger route binnendoor te nemen, waardoor Ingrid zich gelukkig snel weer de oude voelde. Nadat we het kanaal waren uitgevaren, hebben we op het binnenwater tussen de oostkust van Lefkas en het vaste land , al laverend heerlijk kunnen zeilen naar het eiland Meganissi. Binnen een half uur stond Wouter al achter het stuurwiel en was Ingrid druk in de weer met het stellen van de zeilen, kortom een leergierige bemanning! Op hun eerste dag maakten ze meteen zo’n 30 mijl wat behoorlijk veel is. In Spartakhori, waar we om een uur of 19.00 aankwamen, wilden we de nacht aan de kant doorbrengen. In deze baai zijn twee mogelijkheden: aanmeren in een haven (port Spiglia) ten westen van de baai of aan de kade aan de overkant van de baai. Aan de kade zagen we dat er nog één (smalle) plek over was, waar we tussen konden liggen. Erik voer vooruit ernaar toe, toch dacht het stel van de Nederlandse boot (toevallig ook een Bavaria Ocean 38) naast ons, dat hun boot in gevaar was, dus reageerden zij wat overspannen. Onterecht, want we parkeerden zonder brokken naast hen. Later bleek de verstandhouding met onze buren toch goed te komen, want Erik heeft met hen informatie over de boot uitgewisseld en we zijn ze daarna nog een paarmaal tegengekomen. Eenmaal aangekomen, wilde Erik het probleem met de wc nog even oplossen, dus ging hij het water in en zwom tussen de boten door naar de watertoevoer. En inderdaad, hij haalde een plastic zak uit de toevoer: geen wonder dat het spoelen niet lukte! ’s Avonds aten we risotto met vis door Fre gemaakt en moe maar voldaan, zocht iedereen z’n kooi op.
W&I konden gelukkig redelijk slapen in de voorkajuit. De ventilator die we in Argostoli hadden gekocht, bracht hen de nodige verkoeling. Een wandeling de berg op naar het dorpje Spartakhori stond op het programma. Wouter dacht even dat hij dit gezien de warmte niet zou overleven, maar dat viel hem reuze mee. Vooral van de beloning was het genieten: het bezichtigen van een leuk dorpje en een kop koffie op een terras met uitzicht over de baai! Na nog wat boodschappen (o.a. Corona’s!) gedaan te hebben, vertrokken we tussen de middag voor wederom een lekkere zeiltocht van ongeveer 30 mijl. De wind trok op een gegeven moment zelfs aan tot 6 Beaufort en ons bezoek bleek zeebenen te hebben! Onze bestemming was (groot) Vathi op het eiland Ithaka, alwaar we om ca. 18.30 uur aanmeerden aan de kade. Tijd voor een Corona met limoen! We sloten de avond af in een nabij gelegen restaurant, waar het zo druk was dat het even duurde voordat onze hongerige magen gevuld werden. Maar het was de moeite waard, bedankt Wouter!
Maandag 10 augustus 2009 hielden we hetzelfde ritme als de dag ervoor aan, door namelijk eerst het stadje te bekijken, inclusief de benodigde kop koffie op een terrasje en vervolgens tussen de middag de zeilen te hijsen. Ditmaal was onze bestemming de baai bij Eufimia op het eiland Kefalonia. Onderweg zagen we een prachtige baai, ten zuiden van Pera Pigadhi, waar we voor anker gingen om te zwemmen. Ingrid trotseerde eventueel enge beesten in het water onder haar (wat herkenbaar is voor Fre) en Wouter ging voor het eerst snorkelen, wat een hele openbaring voor hem was! Na dit niet verkeerde intermezzo (it’s all in the name), zeilden we naar Eufimia. Het zou de eerste keer vrij ankeren voor Wouter en Ingrid worden, wat toch wel een belevenis was. Vooral het letten op de soms onhandige ankeracties van anderen (te dichtbij) tijdens een stevige wind, maakte dat ze de eerste uren op hun qui vive waren en veel te zien hadden in de baai. Tijdens het borrelen kwam een wesp in de knieholte van Fre vast te zitten, met tot gevolg dat ze voor het eerst in haar leven gestoken werd … ’s Avonds aten we het lievelingsmaal van Wou, namelijk pasta, op de boot en sloten de dag af met een Juttertje.
De volgende ochtend gingen we met de bijboot (eerste keer voor W&I) naar wal om onze routine te herhalen: dorpje bekijken, koffie drinken en wat boodschappen doen. Later gingen W&I nog even op en neer met de bijboot om kaarten van F&E te posten (handig zulke postbodes!). ’s Middags probeerden Wouter en Erik de gennaker op het water uit. Deze kwam helemaal gedraaid in de mast te zitten. W&E bedachten gezamenlijk een oplossing hiervoor door een zwaar object (de plantenspuit die we gebruiken om de navigatie op de stuurstand koel te houden) aan een lijn vast te knopen en deze om het zeil heen te gooien. Met resultaat, want de slurf kon verder opgetrokken worden. De wind nam inmiddels toe tot een kleine 5 Beaufort. De snelheid nam flink toe tot 7,5 knopen en dat vóór de wind! Op een gegeven moment werd het wat te veel van het goede en moest de gennaker naar beneden. Dat ging echter mis. Het zeil draaide zich om de rolfok. Met vereende krachten konden we het zeil heelhuids binnenhalen. Aan het begin van de avond kwamen we aan bij het eiland en de plaats Kastos. Ditmaal kozen we ervoor om in de havenkom aan te meren met een lijn naar de wal. Aangezien W&I het onderdeel ‘omgaan met de bijboot’ ’s ochtends met succes hadden afgerond, schroomden ze er niet voor om naar de wal te roeien en de lange lijn te bevestigen. ’s Avonds trakteerden W&I wederom op een etentje in een restaurant op de heuvel. De Griekse salade, moussaka, briam en souvlaki smaakten heerlijk!
Woensdag 12 augustus 2009 gingen W&I het dorpje Kastos verkennen en boodschappen doen, terwijl F&E wat klussen deden, zoals het installeren van de hor (overgevlogen uit NL) in de voorkajuit. Daarna weer tijd voor het ruime sop, nu richting het stadje Palairos op het vaste land, waar we ook water wilden tanken. In verband met de wind kozen we ervoor om het eiland Kastos zuidwaarts te ronden en vervolgens naar het noordoosten te varen. Onderweg zagen we wederom een mooie baai om een tussenstop te maken, namelijk de baai bij Formikoula. W&I zwommen helemaal naar het verderop gelegen strandje en vonden o.a. een lege schil van een egel. F&E bleven in de nabijheid van de boot en bereiden de lunch alvast voor. W&I genoten zichtbaar van ‘het goede leven’! Bij het wegvaren uit de baai, kreeg Erik het idee om tijdens het ophalen van het anker, ook alvast het grootzeil uit te rollen. Fre die achter het stuurwiel stond, raakte in een stress en kon de kop van de boot niet in de wind houden, waardoor de boot wilde gaan zeilen. Nog net kon een klapgijp worden voorkomen. Achteraf gezien was dit geen goed idee en gaan we ons gewoon weer focussen op één ding, (eerst anker ophalen en daarna pas de zeilen hijsen), zoals we gewend zijn om te doen. In Palairos meerden we aanvankelijk aan een steiger aan die in het weekend door charterbedrijven gebruikt wordt. Aangezien we daar geen water en elektriciteit konden krijgen, verplaatsten we de boot naar de nabij gelegen kade, waar in ieder geval water was. De kade leek betrekkelijk rustig te zijn (in ieder geval geen aangrenzende taverna’s), maar dat bleek een misvatting te zijn. In Griekenland komen mensen i.v.m. de warmte pas ’s avonds en ’s nachts hun huis uit. De kade bleek een ontmoetingsplek voor met name jongeren, die tot diep in de nacht zaten te praten en lachen. Niet bevorderlijk voor onze nachtrust! Zelf waren we na op de boot Griekse wraps gegeten te hebben, ’s avonds ook op pad. We maakten een lange wandeling naar de verderop gelegen commerciële marina en dronken een drankje bij het hotel dat bij de marina hoort.
Een zeiltocht naar het stadje Sivota op het eiland Lefkas op het programma voor de volgende dag. De boot zetten we op de stuurautomaat en voor het eerst vond iedereen de rust om lekker te relaxen en een boek te lezen. Na 36 mijl afgelegd te hebben, kwamen we om 19.30 uur aan in de baai bij Sivota. Dit was aan de late kant en mede door een enorm motorjacht dat vrij geankerd had, was er geen plek meer in de baai om te ankeren. Ook de kades lagen vol. De enige mogelijkheid die er nog resteerde, was om te ankeren met een lijn naar de rotsen. Fre was hiermee niet blij, maar gelukkig hadden we een ‘crew’ aan boord. W&I togen er met de bijboot weer op uit om een achterlijn om een uitstekende rots te leggen: fantastisch zo’n bemanning! ’s Avonds trakteerde Fre alvast voor haar verjaardag op een etentje.
Vrijdag 14 augustus 2009: alweer de laatste dag voor het vertrek van W&I, wat gaat zo’n week snel! We gaan binnendoor via het kanaal van Lefkas, terug naar Preveza. De brug bij het kanaal blijkt achteraf pas eenmaal in de twee uur open te gaan, in plaats van ieder heel uur zoals in de pilot vermeld staat. Dit betekent dat we anderhalf uur voor anker liggen bij Lefkasstad en dit aangrijpen om nog wat te relaxen. Om 16.00 uur passeren we de brug en kunnen het laatste stuk nog lekker zeilen. We besluiten ditmaal om aan de kant van het vliegveld, in jachthaven Cleopatra te gaan liggen, waar vrienden van de ouders van F&W, goede ervaringen mee hebben. We krijgen een ligplaats toegewezen voor het havenkantoor, wat enig manouvreerwerk van Erik vergt om goed aan te meren. Met een gezamenlijke inspanning, waarbij Ingrid met een stootwil nog kan voorkomen dat de boot aan bakboordzijde schade oploopt, meren we aan. Helaas forceert Erik zich bij het aantrekken van de mooringlijn en schiet het in zijn rug: spit... Hij kan prompt niet veel meer. We gaan dan ook direct van de boot af om bij het caférestaurant van de marina een borrel te drinken. Dit blijkt zo’n leuke tent dat de eetplannen voor die avond gewijzigd worden. In plaats van de Indiase maaltijd die W&I zouden bereiden, reserveren we hier. Na de borrel zetten we de vouwfietsen in elkaar en gaan W&I de route naar het vliegveld verkennen. ’s Avonds krijgen we in het restaurant van de haven het beste eten voorgezet dat we tot nu toe in Griekenland hebben gegeten.
Zaterdag 15 augustus 2009 vertrekken W&I na het ontbijt op de fiets met de koffer en weekendtas achterop, naar het vliegveld. Erik is nog steeds gevloerd door zijn spit en daarom trekt Fre haar sportschoenen aan om achter hen aan te joggen. Tegen de tijd dat W&I hebben ingecheckt, komt Fre bij het vliegveld aangejogd. We bellen onze moeder nog even om haar te feliciteren met haar verjaardag. Daarna neemt Fre afscheid en fietst, met één fiets aan de hand, weer terug naar de boot. De zeilweek zit er weer op: het was een geslaagde zeilweek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten