Franse Rivièra

Het moest er toch een keer van komen: onze eerste zeiltocht! Op donderdag 30 april jl. konden we niet meer wachten. Op de zeilboot van Koos, Elly en Cor (ook aan het wachten op minder wind) dronken we de avond ervoor nog een borreltje; zij zouden op dezelfde dag richting Barcelona gaan varen. Het zou minder gaan waaien, maar daar was nog niet heel veel van te merken. Met een pittige wind van 25 knopen voeren we weg uit de haven die ons inmiddels erg vertrouwd was geworden. De wind duwde de boot tegen de steiger, dus dat was niet prettig we gkomen, maar we voeren! Eerst de Genua (fok) maar eens uitrollen, dat ging heel gemakkelijk. Met de stevige wind uit het noord westen was dat ook het enige zeil dat we tijdens deze eerste zeiltocht wilden bijzetten. Door de harde wind spoten we naar onze eerste bestemming Marseille, Vieux Port.

Gelukkig was de wind in Marseille wat gaan liggen, wat met het oog op het aanmeren, zeer plezierig was. Frederiek probeerde eerst via de marifoo

n (VHF, kanaal 9) contact te maken met de havenmeester, maar hierop werd niet gereageerd, dan maar even bellen en jawel, de havenmeester zou in een dingy (rubber motorbootje) naar ons toekomen en ons vooruit gaan om onze plaats te wijzen (het is namelijk een enorm grote haven met weinig passantenplaatsen).

We kregen een fantastische plek toegewezen voor het ‘

hotel de ville’ (stadhuis) (aan een gewone steiger, dus makkelijker voor Frederiek om aan te meren). Van onze vriendin Karin kregen we een sms van de dramatische gebeurtenissen op Koninginnedag…

Het plan was om de volgende dag naar Cassis te zeilen. Met een zwakke tot matige wind konden we nu ook het grootzeil uitproberen. En ja hoor, eindelijk echt aan het zeilen in een lekker zonnetje! Tussen Marseille en Cassis liggen de Calanques. Dit zijn hoge, lichte, recht uit het water stekende rotspartijen. Mooi om vanaf het water naar te kijken. Bij het naderen van Cassis, bleek dat de haven vol zat omdat er een regatta gaande was. Dan maar uitwijken naar de baai die er vlakbij ligt, namelijk Port de Miou. Drie mannen van de haven in een dingy gebaarden naar ons dat we even moesten wachten, dan zouden zij ons helpen met aanmeren. Dit was wel nodig, want de wijze van aanmeren was wel heel apart:

een mooring lijn (lijn aan boei) die voor op een bolder gezet moest worden en twee lijnen op de bolders achter die een van de mannen door ringen in een rots haalden terug naar bolders. Daar lagen we dan met nog vele Franse boten om ons heen (hetwas een feestdag in Frankrijk). We konden geen kant op, want we hadden de bijboot nog niet opgeblazen, maar we lagen in een mooie baai, van alle gemakken voorzien, heerlijk te relaxen, dus wat wil je nog meer!

De volgende dag zetten we onze tocht oostwaarts voort richting de badplaats Bandol. Zonnig weer met weinig wind, dus gemotorsaild op grootzeil. Het aanmeren bleek hier erg ingewikkeld te zijn. Gelukkig hadden we eerst bij een gewone steiger aangelegd, omdat we diesel wilde tanken. Frederiek was in de tussentijd naar de capitainerie (havenkantoor) gelopen om te informeren of er plaats was en meteen ook maar even om assistentie te vragen. Dat was geen probleem, meteen stapte een man in zijn dingy (alweer) en hielp ons de moederketting en dochterketting te ontwarren die omhoog getrokken moest worden. Daar moest dan weer een landvast doorheen en die kon je dan op de bolder voor zetten. Ze noemen deze manier van aanmeren: ‘chaine mère et chaine fille’. Vanaf de steiger loop je zo de boulevard en het centrum van Bandol in, een gezellig drukke badplaats.

Zondag 3 mei 2009 besloten we om richting de eilanden van Hyères te zeilen en in het bijzonder het eiland Ile de Porquerolles.

Hierover hadden we namelijk goede verhalen gehoord (van onze Engelse buurman in Port Saint Louis). Na eerst nog een stuk omgevaren te hebben (we wilden een grote slag maken, maar de wind draaide, dus waren we per saldo weinig opgeschoten), kwamen we daar na vier uur zeilen aan. We zagen een

prachtige baai waar ook andere boten lagen en besloten dat het tijd werd om het ankeren maar eens te proberen. Gelukkig had Erik in Port Saint Louis nog het anker getest en de ketting vervangen. Het anker kon dan ook als een tierelier uitgegooid worden en voor we het wisten lagen we in een prachtige omgeving in de avondzon te genieten! We zijn nog twee dagen gebleven, maar hebben ook in de haven van Port de Porquerolles gelegen (ankeren via mooring lijn: achteruit invaren, dan een lijn langszij ophalen en deze lijn kun je dan direct voor op de bolder vastmaken). Het dorpje is nogal toeristisch, maar je kan heerlijk wandelen op het eiland. Deze periode van het jaar is prachtig: alles staat in bloei, het ruikt heerlijk en het is nog niet zo druk.

Saint Tropez had Erik al eens gezien, maar Fre nog niet, dus toch maar eens die kant op. Aangezien we angstige vermoedens hadden dat het wel eens een hele dure haven kon zijn, belden we van tevoren even op om te informeren naar de prijs en inderdaad 2x zo duur als een gemiddelde haven, dus snel afsteken naar de baai voor Saint Tropez, waar meerdere boten voor anker lagen. Een goede keuze, want het was wederom een leuke, mooie plek om te liggen. Als we Saint Tropez wilden bezoeken, werd het toch echt tijd om de bijboot uit te gaan proberen! Zo gezegd, zo gedaan en de dingy lag in het water. Ook de buitenboordmotor uitgeprobeerd: deze deed het wel, maar de breekpen van de schroef was gebroken, dus hij ging niet in z’n vooruit (een euvel wat makkelijk en goedkoop op te lossen is gelukkig). De volgende dag zijn we dus naar de wal geroeid, wat eigenlijk wel zo rustig en makkelijk was. Na een prachtige wandeling van een klein half uur over een ‘sentier littoral’ (een rotsachtig paadje langs de kust waarbij je aan de ene kant het water hebt en aan de andere kant privéterreinen met prachtige villa’s, tuinen en zwembaden), wandelden we Saint Tropez in. Eigenlijk een heel gewoon, aardig Frans dorpje, met wat dure winkels en een promenade met superjachten. Heel grappig is dat je alleen maar poetsende mensen op die jachten ziet!

Vrijdag 8 mei 2009: tijd om weer eens de rust van een eiland op te zoeken (van te voren hebben we ons niet gerealiseerd dat Frankrijk zoveel eilanden heeft). We wilden de Lerin eilanden bezoeken en in het bijzonder het eiland Ile de Honorat. We ankerden tussen het eiland Saint Marguerite en Honorat. Achteraf bleek dat we iets te vooraan zijn gaan liggen, waardoor we ’s nachts veel deining hebben. Ook bleek vanaf 10.30 uur ’s de volgende ochtend het veerpontverkeer op gang te komen wat vlak langs onze boot voer, dus snel wegwezen. Gelukkig hadden wij toen al anderhalf uur gewandeld op het eiland Saint Honorat. Monniken maken daar de dienst uit en we hebben dan ook het klooster bezocht. We hebben op het hele eiland slechts één monnik gezien, maar wel veel mensen die kwamen voor rust en meditatie. We vonden het eiland overigens een beetje tegenvallen omdat het zo gecultiveerd was (één groot, breed, afgebakend wandelpad rond het eiland).

Aangezien de ouders van Fre zich ooit eens positief hadden uitgelaten over Antibes, was onze volgende stop dan ook deze plaats. Na ongeveer anderhalf uur moteren (het was windstil), kwamen we bij de haven van Antibes aan, Port Vauban, die behoorlijk groot bleek te zijn. Door aan te meren bij het tankstation, kon Fre bij de capitainerie informeren of er nog plaats voor één nacht was. Dit bleek het geval te zijn voor een prijs die ons erg mee viel voor een plaats als deze (20 euro voor onze boot van bijna 12 meter). Bij het aanmeren (aan een mooring lijn) was het wel even zoeken naar het juiste boxnummer, want die stond niet zichtbaar vanaf het water vermeld. Toch gaat het aanmeren nu veel beter en is Fre een stuk minder nerveus daarvoor dan in het begin! We lagen vlakbij de kade en konden zo het centrum inlopen. Antibes is een levendige, wel wat toeristische stad en veel groter dan we hadden verwacht.

Tijdens het zeilen hebben we gemerkt dat de boot soms afwijkt van de ingestelde koers. Erik kwam erachter dat de ‘flux gate’ hieraan debet is en daarom vervangen moet worden. Dit probleem willen we namelijk straks niet op de oversteek naar Corsica hebben! Aangezien het 8 mei weer een feestdag was in Frankrijk (ditmaal Bevrijdingsdag), konden we pas de volgende ochtend op zoek naar een bootwinkel die dit verkoopt. Op zaterdag bleken nog steeds veel winkels dicht te zijn, maar gelukkig was er één marinezaak open die het apparaat kon bestellen. Het zou dan de woensdag erop binnen zijn. Aangezien we daar heel goed geholpen werden en we geen ander alternatief hadden, besloten we dit bij Christophe van Ydra marine te bestellen. Dit betekende wel dat we nog wat dagen langs de cote d’Azur zouden moeten pendelen. Er zijn slechtere oorden om te vertoeven!

Aangezien er een lekkere wind stond (vrij krachtig, 5 Beaufort) en we even geen zin hadden in een stad of dorp, besloten we zaterdag 9 mei (we hadden een ligplaats in Antibes tot 12.00 uur) naar de baai van Villefranche te zeilen, even voorbij Nice. Na ongeveer 4 uur zeilen kwamen we daar aan, maar we bleken niet de enigen

te zijn die daar wilden ankeren. We merken dat de Fransen vaak in groepen ook hun vertier op het water zoeken en dan heb je ook nog de buitenlandse grote motorbootjachten (echt groot, meestal meer dan 30 meter en met Engelse vlag) en zelfs passagiersschepen (bleek later) in deze baai. Maar werkelijk fantastisch: leuk uitzicht op mooie huizen, vissers, mensen die op rotsstrandjes liggen te zonnen en aan de andere kant van de baai het stadje Villefranche (’s avonds leuk om de lichtjes op de heuvels te zien).

De volgende dag gingen we met de bijboot aan wal en eenmaal boven liepen we tegen de roze villa en tuinen van Beatrice Ephrussi de Rothschield aan (nu een museum). We werden verrast door de prachtige tuinen waar op gezette tijden op klassieke muziek, fontijnen ‘dansjes’ gingen maken! Ook nu viel het weer op hoe mooi alles in bloei staat, lekker ruikt en er weinig

buitenlandse toeristen zijn (het ideale seizoen om dit soort dingen te doen).

Op dit moment (12 mei 2009) liggen we in de haven van Nice. Een hele prettige haven. Bij aankomst reageerde er voor het eerst iemand op mijn oproep via de marifoon (we gebruiken een handmarifoon die Erik als back-up had gekocht, wat ideaal is want zo kan Fre tijdens het oproepen, vanuit de kuip meekijken in de haven waar we precies moeten zijn). De handmarifoon blijkt dus prima te werken, maar de meeste havens reageren er gewoon niet op! Een megagroot motorjacht stond net op het punt om weg te varen, dus we werden gevraagd om even geduld te hebben. Ze hielden keurig contact met ons en leidden ons uiteindelijk naar een plekje aan een steiger, waar de havenmeester ons zowaar stond op te wachten en meehielp met aanmeren. We voelde ons meteen thuis in Nice. Het is vrij internationaal georiënteerd en niet toeristisch. Van de capitainerie kregen we een plattegrond en boekje met informatie (o.a. een aantal vers

chillende wandelingen die je kunt maken door het oude centrum).

Nu we in Nice liggen en van alle gemakken voorzien zijn in de haven, hebben we een aantal klussen opgepakt: het opzetten van het weblog (de website komt later misschien nog) en verder is Erik bezig met het teak in de kuip. Ook doen we de gewone huishoudelijke dingen zoals boodschappen en de was doen.

Donderdag gaan we de fluxgate ophalen in Antibes en ons voorbereiden op de oversteek naar Corsica. Wij houden jullie op de hoogte (er zijn niet altijd internetvoorzieningen te vinden).

Ps. Helaas is Frederiek bij het downloaden alle foto's kwijtgeraakt die ze gemaakt heeft in Bandol, Ile de Porquerolles, Saint Tropez en Ile Saint Honorat. Dat was even slikken ... De beelden blijven in onze herinnering, maar kunnen we dus helaas niet delen met jullie.