Op woensdag 27 mei 2009 staat er nog steeds vrij veel wind, maar is het goed vertoeven in de baai van Olbia waar wij voor anker liggen. Erik pakt het teakproject in de kuip weer op. Hij had in Porto Pollo het teak in de kuip gekit, wat nu goed gehard is en daarom geschuurd kan worden. Nadat Erik het grove werk met de excentrische schuurmachine heeft gedaan, helpt Fre ook mee met het schuurwerk dat met de hand gedaan moet worden. Door de wind kan het schuursel makkelijk wegwaaien en in de baai zijn we verder niemand tot last. Na een dag hard werken (ik heb grote bewondering voor Erik zijn doorzettingsvermogen!), is het resultaat ernaar: de kuip ziet er uit als nieuw!
Het is inmiddels einde van de middag geworden en we willen na de onrustige nacht die we gehad hebben, liever in een haven liggen. We varen naar het op 4 mijl gelegen stadje Olbia. Eerder die middag hadden we in de baai bezoek gehad van een andere zeilboot, die daar even kwam relaxen. Op het moment dat we de lange vaargeul invaren, die naar Olbia leidt, zien we deze boot weer. Aangezien Olbia meerdere havens kent en we niet goed weten waar we moeten zijn, besluiten we bij een splitsing van de vaargeul de andere boot te volgen, ook omdat we zien dat die naar een haven vaart waar het wat dieper is. Eenmaal in die haven, gebaart de man op de boot dat we wel naast hem kunnen gaan liggen, maar dat hij niet weet of we kunnen blijven omdat het een privéhaven is. We raken in gesprek met ‘AJessandro’ onder het genot van een Sardijns biertje dat hij aanbiedt. Hij blijkt het grootste deel van het jaar op zijn boot te wonen. Even later komt er een opgewonden mannetje aanlopen die geen Engels praat, maar tegen onze vriendelijke buurman zegt dat we echt niet kunnen blijven. Alessandro probeert de man nog om te praten, maar hij houdt voet bij stuk. Omdat onze buurman zich daarover nogal vervelend voelt, komt hij met het alternatief om aan de kade van Olbia te gaan liggen. Daar zijn geen voorzieningen, maar je zou er hooguit vijf euro hoeven te betalen en als je vroeg vertrekt zou je niets hoeven te betalen. Dat noemen ze hier ‘the Italian way’. Ook krijgen we van hem een gids met alle havens van Italië erin. Omdat de gids van twee jaar terug is en hij zelf een nieuwe heeft, krijgen we deze cadeau. Superaardig van hem!
Aan de kade van Olbia blijken inderdaad nog meer passantenboten te liggen. Fre hangt snel alle stootwillen aan één kant en Erik stuurt met een flinke aanlandige wind op de kant af. Frederiek is gelukkig lang en kan met een grote stap op de kade klimmen om de boot aan de landvast voor naar een hele grote bolder te trekken. Erik houdt de boot af en kan de lijn achter door een grote ring halen en jawel hoor we liggen! Terwijl Fre foto’s maakt van deze geslaagde operatie, komt in een Fiat Panda iemand aanrijden. Het blijkt Alessandro te zijn, die even komt kijken of het allemaal gelukt is. Ook vertelt hij dat hij verwacht dat de Mistral die de afgelopen twee dagen is gaan waaien, nog wel even aanhoudt (3 tot 7 dagen). Aangezien Alessandro de volgende ochtend vroeg op moet om een vlucht te maken (hij is piloot), nemen we afscheid van hem en wisselen we gegevens uit. Alessandro: ‘grazie, grazie, grazie!’.
Vanaf de kade loop je rechtstreeks de stad in. Olbia lijkt te bestaan uit een hoofdstraat en wat zijstraten met restaurantjes en wat winkeltjes. In één van deze restaurants eten we een echte pizza gebakken in een houtgestookte oven met salade: goed, niet duur, aardige bediening. Kortom een prima afsluiting van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten