Oostkust Sardinië: Olbia – Santa Maria Navarrese

Na een rustige nacht aan de kade van Olbia doorgebracht te hebben (de wind zette gelukkig niet door), vertrekken we de volgende dag, donderdag 28 mei 2009, om 9.00 uur. We hebben er inderdaad gratis gelegen, omdat we niemand hebben gezien aan wie we konden betalen.

Nadat we de lange vaargeul uit zijn gevaren (ongeveer een half uur op de motor), varen we de eerste drie uur tussen wat eilanden door naar open zee. De wind komt schuin van achteren en daarom besluit Erik om de Gennaker, een zeil dat we nog niet eerder hebben geprobeerd, op te zetten. Het is even puzzelen, maar het lukt Erik om het zeil erop te krijgen. Door de spinakerboom te gebruiken blijft de Gennaker goed wind vangen en halen we een snelheid van 5 à 6 knopen bij een wind van ca. 14 knopen. Om ca. half drie neemt de wind toe tot 22 knopen en halen we de Gennaker weer binnen om vervolgens op de fok verder te varen. In de gids ‘Pagine Azzurre’ die we van Alessandro hebben gekregen, staat ter hoogte van het plaatsje Dorgali, een haven aangegeven, genaamd Cala Ganone. We willen proberen daar een plaats voor de nacht te vinden. Om ca. half vijf nemen we contact op met deze haven, waar de havenmeester ons in gebroken Engels vertelt dat er in de haven zelf geen plek is (te klein), maar dat ankeren wel mogelijk zou zijn. Wij kijken met de verrekijker of er ankermogelijkheden zijn, maar op de enige plek dat dat mogelijk is, liggen al motorboten. Doorvaren dus. Het wordt dan even afzien omdat we tegen de wind met twee soorten golven die tegen elkaar ingaan, moeten opboksen. Na ronding van Capo di Monte Santu wordt het gelukkig weer beter te doen en stomen we op de motor door naar de haven van Santa Maria Navarrese. Via de marifoon, kanaal 74, neemt Frederiek contact op met de haven (Marina di Braunei/Santa Maria Navarres) en er blijkt genoeg plek te zijn. De havenmeester staat al op de steiger om onze plek toe te wijzen en te helpen bij het aanmeren (met punt naar steiger toe, landvasten voor op de bolders, haallijn op de bolder achter). Meteen komt een Engelse op ons af met de vraag: ‘Did you have a bumpy ride?’ Zij had het namelijk nogal zien waaien en durfde de haven niet uit. We gaan meteen naar het havenkantoor (ufficio/direzione) en worden daar uitgebreid ontvangen door een Sardijn die zijn talen uitstekend spreekt (Duits, Engels, Frans) en heel behulpzaam is. Na een dag varen en 65 mijl afgelegd te hebben, zijn we aangekomen in een prettige, goedkope, relatief nieuwe en beschermd liggende haven (ingesloten door een hoge rots en stevig gelegde muur van rotsblokken) met goede faciliteiten (o.a. een wasmachine). Hier blijven we dan ook een aantal nachten.