Allereerst willen we via deze weg iedereen bedanken die tot op heden heeft gereageerd op ons weblog. Het is leuk om te horen dat jullie met ons meeleven! Van een aantal hebben we via e-mail vernomen dat ze hun reactie niet op het weblog konden terugvinden. Zodra we weer eens fatsoenlijk kunnen internetten, zullen we kijken of we hieraan nog iets kunnen doen. Hier in Sardinië vallen de internetmogelijkheden ons erg tegen. In de havens die wij tot nu toe hebben bezocht, hebben ze (nog) geen wifi. In Santa Maria Navarrese hadden ze een isdn-verbinding in het havenkantoor, maar zeiden ze in afwachting te zijn op een adsl-verbinding. Internetcafés zijn er ook nauwelijks te vinden. We hebben nu de truc bedacht om voor de wat modernere cafés even via het internet op de mobiel van Erik, te checken of er gratis te internetten valt op het netwerk van het betreffende café. In het café in de haven van Villasimius werkte dat niet, maar in Cagliari, voor het restaurant van 2 Amici, werkte dat wel. We konden toen snel even e-mail ophalen! Verder kan Erik internetten via zijn mobiel (Nederlandse provider), maar dat is erg duur. We plaatsen op deze manier soms wel alvast de reisverslagen op ons weblog, maar kunnen er dan niet de foto’s bij plaatsen. Die volgen dan later op het moment dat we wel wifi hebben.
Dit even terzijde, terug naar het reisverslag. We zijn inderdaad een aantal dagen in Santa Maria Navarrese, wat in het midden van Sardinië ligt, gebleven. Het dorpje zelf heeft geen toeristische ‘attracties’, maar het is een heel prettig dorp om te verblijven. Zo heeft het een café (Algustario) waar je heerlijk koffie kunt drinken en ijs kunt eten, terwijl je het dagelijkse leven op een plein kunt aanschouwen. Verder heeft het twee supermarkten, een toeristisch winkeltje en een strandkledingswinkel, waar Erik twee nieuwe zwembroeken heeft gekocht, volgens de laatste Italiaanse mode natuurlijk (stukken goedkoper dan in Nederland)! Aanvankelijk wilden we een auto huren om de omgeving te verkennen, maar het brengen en halen van de auto naar en van de haven, bleek ook nog kosten met zich mee te brengen, waardoor het een te dure grap werd. Daarom besloten we de vouwfietsen maar weer eens tevoorschijn te halen. Altijd wel een heel gedoe (uit de bakskisten halen, uit de tassen halen, van boord tillen, op de steiger (met enige moeite) in elkaar zetten), maar … dan heb je ook wat! Er zou een 3-daags festival in het ca. 8 km verderop gelegen bergdorp Baunei zijn (dit is de gemeente waaronder Santa Maria Navarrese valt). We besloten om daar naar toe te fietsen. Nou ja, het werd eerder fietslopen, want het stijgingspercentage was wel heel erg pittig! We werden door mensen in passerende auto’s meewarig aangekeken. Passerende wielrenners die aan het afdalen waren, groeten ons juist met bewondering (toevallig waren we toen aan het fietsen in de eerste versnelling). Na twee uur ploeteren in de brandende zon (een goede workout!), in een heel mooi berglandschap, fietsten we het dorp in. Het bleek nogal een deceptie te zijn. Er waren weinig mensen op straat, laat staan dat er iets van festiviteiten te bekennen was. In het eerste beste café dat we tegenkwamen, werden we niet hartelijk ontvangen, maar konden we wel voor een spotprijsje wat drinken (koffie, fris etc. is erg goedkoop in Sardinië). Het dorp zelf bestond uit één hoofdstraat en bergopwaarts nog een straat, maar dat was allemaal niet erg uitnodigend. Wel hebben we op het terras van het bikerscafé (er waren inderdaad erg veel motorrijders die we tegenkwamen), dat een ‘panoramic view’ had, nog een drankje gedronken. Vervolgens zijn we de bergen weer afgescheurd (Fre met de handremmen half ingeknepen, doodeng) en waren we blij dat we ons vertrouwde Santa Maria na 20 minuten weer binnenreden.
Daarna volgden twee dagen met regenachtig weer, dus kon er weer eens geklust worden. Erik bedacht een oplossing voor het uitzetten en daardoor lekken van de watertank vóór als deze vol zat. Hiervoor had hij hout nodig en ook voor het klemvast zetten van de accu’s. We hebben daarvoor ‘avondwandelingen’ op het terrein van de haven gemaakt. Er wordt namelijk altijd wel gewerkt aan boten en waar gewerkt wordt, worden ook dingen weggegooid (hele interieurs en uiteenlopende onderdelen van boten kun je terugvinden als afval en zijn prima te recyclen). Met drie hardhouten balkjes heeft Erik de klussen geklaard! Tussen de buien door hebben we een strandwandeling gemaakt in het aangrenzende Tancau (ja, op de fiets ernaar toe). Verder hebben we lekker gelezen en af en toe een dvd-tje gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten