Zuidkust Sardinië: Cagliari

Donderdag 4 juni 2009 vertrekken we om 11.00 uur (na eerst nog even gezwommen te hebben) vanuit Villasimius richting Cagliari. Het wordt een heerlijke zeiltocht omdat we aan de wind kunnen varen met snelheid van ca. 6,5 knopen. Zoals we eerder ook hebben geschreven, vindt de boot het zo lekker om aan de wind te varen, dat hij soms de stuurautomaat eraf gooit en zelf gaat varen (hij staat dan in zijn ‘standby’). We begrijpen nog niet helemaal waarom hij dit doet, maar hij houdt dan wel de koers goed vast (omdat hij dan geheel in balans is), dus we laten het maar zo (scheelt weer ampères uit de accu’s die de stuurautomaat verbruikt). We hebben wel gemerkt dat hij dit alleen doet bij het aan de wind varen bij ca. 15 knopen wind. Als de wind anders staat of als er meer of minder wind is, dan blijft hij wel op de stuurautomaat varen. Om circa 14.30 uur naderen we Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. Cagliari heeft meerdere havens en we weten niet precies welke haven passanten toelaat (de gids is hierover niet duidelijk of misschien is mijn Italiaans te ontoereikend!). We gokken op Marina di Bonaria, maar bij het naderen daarvan, zien we weinig leven in de brouwerij. Opeens zien we een man bij een aantal punttenten gebaren dat we de rechterkant op moeten varen. Daar liggen inderdaad meer buitenlandse boten. Er komt zelfs iemand in een dinghy naar ons toevaren om te wijzen waar we kunnen aanmeren en hij helpt ons daarbij. We blijken in Marina del sole terecht te zijn gekomen. Een jachthaven die een beetje clubhuisachtige sfeer uitstraalt. Er ligt een allegaartje van boten. Veel buitenlandse boten liggen hier al jaren (zijn hier blijven ‘hangen’). In de punttenten blijkt zich een soort clubhuis te bevinden, waar een Engelse man ons het een en ander uitlegt. Een Duitse man geeft ons meteen een lift met de auto naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Het gaat hier allemaal heel relaxt toe. Inschrijven? Niet nodig. Betalen? Komt later wel. Later meert ook de Franse zeilboot die ook met ons voor anker lag in Villasimius aan. Erik dacht dat dit een Trintella (klassiek Nederlands zeiljacht) was, maar ’s avonds raken we op de steiger in gesprek met hen. Het blijkt een Victory te zijn uit 1971, wel door Van der Stadt ontworpen. We staan overigens ’s avonds op de steiger omdat we bij het terugkomen uit de stad (om een uur of 22.00 uur), een enorm geplons horen in het water. Met zaklantaarns proberen wij en later ook de Fransman die samen met een Grieks echtpaar op de boot zit, de herrieschoppers te vinden. Erik ziet een school van een tiental hele grote vissen voorbij schieten. Volgens de Fransman is dit mul. De eitjes van deze beesten zijn in Sardinië een delicatesse.

Cagliari, wat vinden we ervan? Als we in de namiddag op pad gaan, overweldigt ons de stad ons een beetje en komt het in eerste instantie armoedig op ons over. De haven ligt enigszins buiten het centrum en het kan zijn dat onze aanlooproute richting de stad niet ideaal is. We moeten twee drukke wegen met veel autoverkeer oversteken. In de Basilica Santuario di Bonaria (een grote witte kerk op een heuvel even buiten het centrum en waar we het eerst langskomen), vindt net een kerkdienst plaats, dus we gaan niet naar binnen en lopen door richting de oude stad. Via stijle, witmarmeren trappen kom je bij een plein boven in Il Castello (de oude stad) en kun je over de rest van de stad uitkijken. Er bleek een soort promotiestunt voor de partij van Berlusconi aan de gang te zijn, maar slechts een handvol mensen had hiervoor interesse. Is het tijdperk Berlusconi voorbij? In de dom (Cattedrale di Santa Maria) gaan we wel naar binnen (veel marmer) en worden bijna opgesloten (de kerk sluit om 20.00 uur). We proberen een route te volgen uit een ANWB-boekje, maar raken de draad een beetje kwijt en lopen door een nauw straatje dat indruk maakt op Erik en waar ook nog auto’s mogen rijden (buik inhouden bij passeren!), weer terug. Teruglopend naar de haven willen we een hapje eten, maar er zijn weinig restaurants te vinden. Uiteindelijk vinden we als we bijna weer bij de haven zijn een pizzeria die een soort Amerikaanse formule hanteert: snel en goedkoop en dan ook een stuk minder lekker dan de pizza die we in Olbia aten. De volgende dag staat de wind niet goed en besluiten we nog een dagje te blijven. We gaan opnieuw de stad in en merken dat we al een stuk relaxter rondlopen in de drukte. Allereerst gaan we naar een bootwinkel om een urenteller voor de motor te kopen. Het personeel spreekt geen Engels, Duits of Frans, maar gelukkig is er een andere klant die kan vertalen wat we nodig hebben. Ze hebben de urenteller op voorraad! Daarna lopen we richting een andere haven die meer centraal ligt. We willen onderzoeken of daar misschien, net zoals in OIbia, een kade is, waar je aan kan liggen. We zien wel iets van een kade en een privéjachtclub, maar daar staat ook een groot bord dat ‘berthing’ (= Engelse woord voor aanmeren; ik blijf dit een raar woord vinden), verboden is. Deze haven grenst aan de Viale Roma, een drukke autoweg, maar parallel daaraan bevindt zich een passage die wat meer internationaal georiënteerd is: hotels, winkels, leuke koffietentjes, kiosken met zelfs de Volkskrant van 1 dag oud (die we dan ook meteen kopen). Na een kop koffie lopen we via de straat Largo Carlo Felice de stad in naar boven. In deze straat staan mooie paars kleurende bomen, waarvan wij de naam niet kennen (waarschijnlijk tot verdriet van de moeder van Frederiek, die het zeker zou hebben geweten!) Het valt ons op dat er veel Afrikanen met handelswaar lopen te leuren, alhoewel ze dit niet agressief doen. We vragen ons af hoe ze daar van kunnen leven. Nu we de stad vanaf de andere kant zijn binnengelopen, vinden we Cagliari opeens veel interessanter en plezieriger aandoen. Misschien ook omdat we de weg beter kennen. We kunnen ook de vervallen kant van Cagliari meer waarderen: veel details van de huizen zijn in oorspronkelijke (eeuwenoude) staat. We zijn dan ook blij dat we nog een dagje gebleven zijn. Eenmaal terug op de boot monteert Erik meteen de urenteller op de stuurstand: alsof deze er altijd gezeten heeft! Frederiek werkt in de kuip het reisverslag bij. Kortom: we hebben een fijne dag in Cagliari.