De twee nachten in Bonifacio hebben ons goed gedaan. We hebben rustig gelegen, voor niet veel geld en in een leuk stadje. Ook hebben we eraan kunnen wennen dat we Corsica, dat we nu redelijk kennen qua topografie en ons goed is bevallen, gaan verlaten en hebben we ons georiënteerd op de kustlijn van Sardinië.
We zijn er dinsdag 26 mei 2009 dan ook helemaal klaar voor om verder te reizen. ’s Ochtends raken we nog in gesprek met onze Engelse buren. Zij hebben ook de westkust van Corsica gedaan, maar vonden de baai van Figari en het dorpje Pianottoli zo deprimerend dat ze rechtsom zijn gekeerd. Met name twee gestrande zeilboten vonden ze geen prettig aangezicht plus dat ze het er te rustig vonden (alleen natuur, niets te doen), terwijl wij de rust en natuur juist zo konden waarderen. Zo zie je maar weer ieder zijn eigen beleving heeft! Wellicht komen we ze later weer eens tegen, want zij zijn ook op weg naar Griekenland, maar wachten op dit moment op een nieuwe unit voor de stuurautomaat die ze in Ajaccio hebben besteld.
De grote vraag is: ‘Pakken we de westkust of oostkust van Sardinië’? Zelfs als we wegvaren om ca. 11.30 uur weten we het nog niet zeker, want we hebben besloten om het af te laten hangen van de wind. De afgelopen week hebben we namelijk redelijk vaak tegen de heersende wind in moeten varen (voor zover er wind was) en dat is natuurlijk niet de bedoeling van zeilen. Eenmaal op het water stuurt de wind ons oostwaarts op. Dit in combinatie met dat we weten dat de eilandengroep ‘La Maddelena’, erg mooi is, hebben we een goed gevoel over onze keuze. Het is inderdaad prachtig zeilen tussen deze eilanden (nationaal park) en we zien zelfs weer dolfijnen! Voor het eerst staat er een lekkere wind zodat we halve wind en later aan de wind kunnen varen. Het gaat zo lekker en het is zulk prachtig zeilweer (uiteraard weer een heerlijk zonnetje en lekkere temperatuur), dat we al snel voorbij de als duur bekende Costa Smeralda schieten, waar Aga Khan in heeft geïnvesteerd (met havenprijzen van 125 euro in bijvoorbeeld Porto Cervo!). We varen door en komen om circa 18.30 uur aan in de baai van Olbia. Er is welgeteld één ankerplek in de buurt van wat vakantievilla’s en twee strandjes, en we laten ons anker daar vallen. Op het moment dat we willen gaan slapen neemt de wind meer en meer toe, zodanig dat we om 1.00 uur ’s nachts het tweede anker uitgooien. Na een onrustige nacht, blijkt dat we in ieder geval niet zijn gaan krabben (= dat het anker niet goed pakt) en nog steeds op een diepte van 5,6 meter liggen, wat ruim genoeg is (onze boot steekt 1.95 meter diep).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten