Donderdag 2 juli 2009 verlaten we Gouvia baai om via een tussenstop in Corfustad naar Petriti te varen. De oude haven en de stadshaven van Corfu lijken ons niet geschikt om aan te meren (we onderzoeken dit nog wel van dichtbij, maar het blijkt weer een ongelijkmatige krappe kade te betreffen), dus we varen de ´hoek´om en gaan voor anker aan de zuidkant van een vesting. Bij de jachthaven van Naox kunnen we de bijboot aanmeren en lopen we zo de stad in. Corfustad blijkt boven verwachting een aardige stad te zijn, met o.a. een groen park, pleinen en winkelstraten waar Fre een short koopt en we een kop koffie drinken. Twee uur rondlopen in een warme stad vinden we wel weer genoeg en we gaan terug naar de boot. We zeilen op het gemak naar Petriti waar we om ca. 17.30 voor anker gaan. Petriti is een klein dorpje waar je nog echt iets terugziet van het authentieke Griekse leven: twee oude mensen die een bonte verzameling speelgoed op kraampjes langs straat verkopen, een varken dat aan het spit hangt etc. Helaas hebben we ’s avonds veel last van deining van binnenkomende golven, maar dat wordt gelukkig ’s nachts wat minder.
Van Petriti op Corfu is het niet ver naar Paxos, het eiland ten zuiden van Corfu, waar we de volgende dag naar toe willen. Tussen deze eilanden trekt de wind flink aan tot zo’n windkracht 5 B, dus een lekker zeilweertje! Als we de beschut gelegen baai van Lakka invaren is die wind geheel weg en is het meteen weer snikheet, dus snel het water in. We zijn overigens niet de enigen die in deze (grote) baai liggen. We tellen op een gegeven moment minstens 26 schepen. Aan het einde van de dag gaan we aan wal bij het kleine dorpje om een wandeling te maken. Dat blijkt daar uitstekend te kunnen. We maken een mooie wandeling naar de vuurtoren en andere kant van de baai door mooie naaldbossen, olijfbossen en in bloei staande bloemen. Ook zien we veel poesjes in alle soorten en maten, die loom op muurtjes liggen. Eenmaal terug in het dorp drinken we een drankje op een terras met uitzicht op de baai. Daar zien we dat een grote Duitse zeilboot begint te krabben en gevaarlijk dicht naar de ondiepte bij het dorp begint af te drijven. De eigenaren van de boot hadden we eerder van boord zien gaan. Gelukkig kunnen ze net op tijd getraceerd worden en racen ze met hun bijboot terug om vervolgens hun boot in veiligheid te brengen. Het leven op het water valt soms niet mee, zeker niet als je het ankeren niet beheerst, zoals de schipper van een andere boot. ’s Middags hadden we deze man al twee uur lang zien proberen te ankeren, met veel geschreeuw naar zijn bemanning. Keer op keer gooide hij het anker uit op verschillende plaatsen in de baai. Met veel motorgeweld gingen ze steeds achteruit waarbij de ankerketting vervaarlijk met een hoop gekraak onder spanning kwam te staan. Heel hilarisch om vanuit onze kuip gade te slaan. Dan liggen ze eindelijk, maar worden we ’s nachts om half drie wakker van zijn geschreeuw en lag hij er ’s ochtends niet meer. Later zagen we hem in de haven van Lefkas liggen aan een mooringlijn, dat was misschien toch beter te doen voor hem!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten