Golf van Patras

Zondag 12 juli 2009 zitten we de hele dag op het water. We zijn op weg naar de stad Missalonghi/Messolonghi/Mesolongion (plaatsen zijn vaak op meerdere manieren aangeduid), aan het begin van de Golf van Patras op het vaste land van Griekenland. Deze tocht van 35 mijl kunnen we helemaal op de Genua (fok) varen, omdat de wind (ca. 4 tot 6 Beaufort) schuin van achteren komt. We hebben wel wat deining i.v.m. de golven, maar we kunnen onderweg toch nog wat lezen. De Golf van Patras scheidt het vaste land van Griekenland met de Peloponnesos en we zien het landschap wat vlakker worden. Wanneer we Missalonghi naderen, horen we via de marifoon van een Engelse boot die een eind voor ons voer, dat deze boot is vastgelopen in het kanaal dat naar de stad leidt. Dat belooft wat! Gelukkig blijkt het allemaal mee te vallen, de Engelse boot is al snel weer losgetrokken en wij varen zonder problemen door het kanaal dat in het midden zo’n 6 meter diep is en is uitgegraven in een zoutvlakte. Wat opvalt zijn huisjes die op een soort lagunes in het water staan, dit blijken vissershuisjes te zijn, waarvan sommigen tegenwoordig als vakantiewoningen dienen. Het doet bijna een beetje Zuid-Amerikaans aan (niet dat ik daar geweest ben, maar zo stel ik me dat voor). Er staat een fikse wind wanneer we de havenkom invaren, te veel wind om makkelijk langszij (zoals de meeste boten liggen) aan te meren. We gaan voor anker in de hoop dat de wind afneemt en we bekijken de situatie aan wal. Erik ziet opeens een stukje kade, waarbij hij de boot tegen de wind in kan leggen en waardoor de aanmeermanoeuvre makkelijker zou zijn. We brengen alle stootwillen naar één kant en Fre staat in de aanslag met de landvasten. Gelukkig krijgen we weer hulp vanaf wal en liggen we even later veilig en wel aangemeerd. Messalonghi marina blijkt in aanbouw te zijn en een Grieks-Nederlands management te hebben. We worden uitvoerig geïnformeerd door meneer Angelopoulos, de Griekse manager. Hij hoopt binnen negen jaar een renderende haven te hebben en mensen zover te zien krijgen dat ze hun boot hier in de winter op de wal willen zetten. De haven doet nog erg kaal aan. Hij is druk bezig met het opbouwen van alle faciliteiten. Omdat deze er nog niet zijn, hoeven we geen havengeld te betalen. Later blijkt er toch één waterkraan te zijn en één elektriciteitspunt, waar we natuurlijk direct gebruik van maken. ’s Avonds maken we een wandeling naar het stadje. We merken dat deze stad een stuk moderner aandoet en er veel meer jeugd rondloopt, in vergelijking met het leven op de eilanden. De volgende ochtend raakt Erik in gesprek met een ouder echtpaar op een Duitse boot, die bij ons in de buurt aanmeert. Zij komen al 15 jaar in dit gebied en geven ons tips over de omgeving. Erik op zijn beurt geeft hen tips voor het onderhoud van de boot (hij is tenslotte de poetsexpert!) en helpt hen met hun laptop. Inmiddels is het eigenlijk te laat om naar het volgende stadje te varen en blijkt dat we hier uitstekend bootschappen kunnen doen (op de vouwfiets) en bootklussen kunnen doen. We blijven dus nog een nachtje. Aan het begin van de avond komt Wim, een Nederlander die de wereld rond is geweest met zijn vrouw Anneke) naar onze boot om gedag te zeggen. We raken in gesprek en gaan later die avond nog een wijntje op hun mooie boot Azzuro, bij ze drinken.