Golf van Korinthe

Het verslag van de afgelopen dagen was klaar voor publicatie op ons weblog, maar toen hield het netbook ermee op … Ondanks verwoede pogingen van Erik om de tekst nog op te kunnen halen, is dit niet meer gelukt. Het netbook zal opnieuw geïnstalleerd moeten worden. Vandaar dat ik nu op de ‘grote’ laptop nogmaals wat zal schrijven over de afgelopen dagen.

We waren gebleven in Missalonghi aan het begin van de golf van Patras. Op dinsdag 14 juli 2009 hebben we oostwaarts koers gezet richting Navpaktos. Hoogtepuntje was het passeren van de brug bij Rion. Deze brug, die hangt aan kabels, verbindt het noordelijke vaste land van Griekenland met het zuidelijke schiereiland, de Peloponnesos. De brug werd ter gelegenheid van de Olympische Spelen van Athene in 2004 gebouwd. Respectievelijk vijf mijl en één mijl voor het bereiken van de brug dien je via de marifoon contact op te nemen met Rion Traffic (kanaal 14). Gevraagd wordt naar de naam en grootte van de boot en de hoogte van de mast. Zij geven dan aan welke brugdoorgang je mag nemen (bijvoorbeeld drie pillars starbord (stuurboord) en one pillar port (bakboord)). Niet ver na de brug ligt het plaatsje Navpaktos. Het heeft een piepkleine haven, waar eigenlijk maar maximaal drie passantenboten kunnen liggen. Aangezien wij gezien de warmte zin hadden in een plons in het water, zijn we voor de stadswal voor anker gegaan en hebben daar een prima nacht gehad. Vanaf het water vallen meteen de vestingen en kasteelmuren op. Wij hebben nog een poging gedaan om het kasteel boven op de berg te bezoeken (of de resten die er van over zijn), maar dat is slechts gedeeltelijk gelukt. Het was duidelijk geen toeristische attractie want het stond niet goed aangegeven. Wel hadden we mooi uitzicht, ook op de brug. Na de hele stad doorgelopen te hebben (die moderner en jeugdiger oogde dan het leven op de eilanden), hebben we uiteindelijk bij een restaurantje aan het strand wat gegeten. Hele gezinnen zijn ’s avonds laat nog op pad, omdat de temperatuur dan wat dragelijker is. Leuk om dit gade te slaan.

De volgende dag zetten we koers naar een eiland dat weer een stukje oostelijker ligt, namelijk Nisos Triziónia. Een mooi, groen eiland met een redelijk moderne haven. We hadden een plekje langszij een steiger. Alleen … zoals bij zoveel havens in Griekenland het geval is, de haven is niet afgemaakt. Daar waar water- en elektriciteitsblokken op de steiger hadden moeten komen, waren de gaten al gemaakt. Nu moet je dus goed oppassen dat je niet in zo’n gat stapt als je op de steiger loopt! Ondanks dat het nog steeds snikheet is om 18.00 uur, maken we een wandeling over het eiland. We lopen door een bossig gebied (o.a. naald- en olijfbomen) en komen bij een mooie baai uit aan de andere kant van het eiland, waar het lekker pootje baden is. Helaas ligt er verderop een hele vuilnishoop, waarschijnlijk afkomstig van recreanten. Wat is het toch jammer dat veel mensen niet de moeite nemen om hun troep achter zich op te ruimen. In het dorpje Trizonia bestelt Erik brood voor de volgende dag en kan hij het internetwachtwoord van een hotel ontfutselen. Erik is meteen de hele avond aan het computeren.

De volgende dag halen we het brood op in de plaatselijke supermarkt (waar de prijzen voor simpele dingen zoals water overigens schrikbarend zijn) en drinken we een kop koffie. We hebben niet goed gekeken bij welk tentje we zijn gaan zitten en we krijgen tot onze grote schrik instantkoffie … Donderdag 16 juli 2009 begint dus niet zo goed en dat zet zich een beetje voort. We maken achteraf het verkeerde besluit om nog verder oostswaarts te varen naar het plaatsje Galxidhi. Omdat het windstil is, is het erg warm in dit plaatsje en we liggen aan een kade waar een weg en restaurantjes aan zitten (dus veel lawaai). We kijken rond of we een eventueel een scooter kunnen huren, om de volgende dag naar de ruïnes van Delphi te gaan. We kunnen geen verhuurbedrijf vinden, noch een busstop in de nabijheid van de haven. Vrijdag 17 juli 2009 kijken we ’s ochtends nog even naar de windvoorspelling voor de komende dagen. Er wordt windkracht 6 in de Golf van Korinthe verwacht op zaterdag. Aangezien we hier niet verwaaid willen komen te liggen, besluiten we om onze plannen om door te varen naar Itea om vanuit daar naar Delphi te gaan, acuut te laten voor wat het is en direct rechtsomkeer te gaan. Het is immers nu nog windstil. We willen weer terug naar Missalonghi omdat we daar prettig hebben gelegen. De tocht verloopt voorspoedig: in acht uur varen we de 48 mijl terug op de motor. Zaterdag 18 juli 2009 gaan we op de fiets naar de Lidl. Van de Duitsers die we vorige keer hadden ontmoet in Missalonghi, hadden we gehoord dat deze supermarkt er zou moeten zijn. De vorige keer konden we ‘m echter niet vinden. Nu wagen we een nieuwe poging en gaan op zoek. De Lidl blijkt een aantal kilometers buiten de stad te liggen, voorbij het ziekenhuis en dan nog een stuk de nationale route volgen. Na deze conditietraining heen en terug, hebben we wel weer wat producten aan boord, waar we weer even mee voort kunnen. Erik constateert ’s middags dat het netbook het niet meer doet en daarom pakken we in de loop van de middag wederom de fiets om naar een internetcafé in de stad te gaan. We komen terecht in een leuke, moderne tent met … airco!

Vandaag zondag 19 juli 2009 willen we terugvaren naar het Ionisch gebied en wel het eiland Cephalonia, dat ten westen en zuiden van Ithaka ligt. Er staat een lekker windje en we kunnen het hele stuk zeilend afleggen. Het plaatsje Poros lijkt ons bij nader inzien toch niet geschikt om aan te meren (te veel ferries, je kunt er niet voor anker en te sterke wind). Ook de baai in het zuiden, ormos Katelios, is gezien de wind die sterk is toegenomen niet geschikt om te ankeren. Dus … door naar het zuidelijker gelegen eiland Zakinthos. Tussen de eilanden neemt de wind dermate toe dat we opeens met voltuig in een windkracht 7 Beaufort verzeild raken. Dan toch maar de fok inrollen, wat gelukkig goed gaat (ondanks de lijnen die verstrengeld zijn geraakt). Voor het reven van het grootzeil staat teveel wind, dus dat lukt niet. Vlak voor het aanvaren van de meest noordelijke baai op Zakinthos, Ormos ay Nikolaos bij Skinari, moeten we toch het grootzeil binnen zien te krijgen. Erik gaat in zijn zwemvest naar voren en ik zit in de kuip om de lijn te laten vieren. In eerste instantie blijft het grootzeil door de harde wind vastzitten, maar door nog wat meer op te loeven lukt het Erik toch om het zeil binnen te halen. Het binnenvaren van de noordelijke kant van de baai is ook opletten geblazen, omdat er een rif voorligt. Gelukkig is deze gemarkeerd door betonblokken en valt dat reuze mee. Op dit moment liggen we voor anker in de baai en giert de wind nog steeds om onze oren. We liggen in ieder geval veilig, het anker krabt niet (dat heeft Erik met zijn snorkeluitrusting nog gecheckt), dus we wachten het rustig af. Overigens heeft wind één voordeel: we hebben het niet zo warm als de afgelopen dagen!