Griekenland: Kefalonia/Cephalonia

Donderdag 23 juli 2009, op de 75^ste verjaardag van de vader van Erik, komt de wind uit het noordwesten. Een gunstige wind om van het eiland Zakinthos naar het eiland Kefalonia te zeilen. Tussen de eilanden staat weer een fikse wind, net zoals op de heenweg naar Zakinthos. Deze wind draait en verdwijnt zodra we weer in de buurt van de kust van Kefalonia komen. Er is in dit gebied geen touw vast te knopen aan weersvoorspellingen, omdat je veelal te maken hebt met lokale winden en windvlagen. We koersen naar Argostoli, de hoofdstad van Kefalonia. Deze plaats ligt in een brede, lange inham landinwaarts. Op de Raymarine hadden we gezien dat we daar in de buurt voor anker konden, maar we zien geen boten die dit doen, noch een geschikte plek. Aan de kade is plaats, maar … helaas moeten we wel havengeld betalen (ca. 15 euro). Aangezien we geen alternatief hebben, doen we dit. Gelukkig hebben we inmiddels het traffic document, want daar wordt naar gevraagd. Tegenover de kade zit een internetcafé, waarvan de beheerder ook de sleutel van het water (dat bij het liggeld inzit) heeft en we kunnen de achtertank die leeg is weer bijvullen. In de loop van de dag maken we een wandeling door het moderne stadje. Op een groot plein zijn ze bezig met voorbereidingen voor een soort braderie en een uitvoering. Wanneer we na een gyros-wrap gegeten te hebben (in het door de Engelse buurvrouw aanbevolen Griekse fastfood restaurantje ‘Kioski’) komen we terug op het plein waar inmiddels een muziekgezelschap aan het spelen is geslagen. Tot ’s avonds laat is er leven in de brouwerij, waarvan we op de boot nog mee kunnen genieten als we gaan slapen…

Omdat we ons midden in een hittegolf bevinden, willen we graag weer eens in een baai voor anker liggen. In het zuiden en westen van Kefalonia zijn echter geen baaien te vinden die voldoende bescherming bieden tegen de voornamelijk noordwesten wind. We besluiten daarom om de zuidkust te ronden en naar een oostelijk gelegen baai in de buurt van Sami te varen. Dit is een lange tocht van ca. 40 mijl en we vertoeven daarom de hele dag op het water. Het grootste deel van de dag is het windstil, maar op het laatste stuk begint het weer redelijk stevig te waaien. Omdat we voor anker gaan, geeft de wind verder geen problemen. De baai waar we liggen is bij het kleine plaatsje Ay Eufimia. Het is heerlijk om weer eens in een rustige baai voor anker te kunnen liggen. De volgende dag is het zo warm (36 tot 38 graden), dat we om de zoveel tijd het water in moeten plonzen. Er waait een warme, droge wind, die maakt dat het haar van Fre in 5 minuten droog is, in plaats van twee uur. Terwijl Erik vanuit de bijboot de romp van de boot aan het poetsen is, zwemt Frederiek naar een andere Nederlandse boot die verderop naast ons ligt om gedag te zeggen. Het is de Delta Lady uit … Vlissingen (als Walcherse schept dat toch een band). Het gepensioneerde echtpaar is al 6 jaar onderweg en wisselt het zeilen af met bezoek aan hun kinderen in de winter in Australië. Zij denken er echter wel over om te stoppen met het zeilende leven en een huis in Australië te kopen. Hun boot, een Wauquin gaat in de verkoop. Wat ook erg prettig is aan deze baai, is dat we vanuit de kuip gratis internet hebben! We hebben op de weersites gezien dat er zondag 26 juli 2009 de hele dag stevige wind verwacht wordt. Dat klopt inderdaad als een bus: ’s ochtends verschijnen op zee de eerste schuimkopjes, die later in de baai ook te zien zijn. Dit duidt op ongeveer windkracht 5 Beaufort. Dit weerhoudt Erik er niet van om het klussen op te pakken. Het schuren van de potdeksel (houten rand om de boot op het dek) en het zwemplateau staat op het programma. Later zien we schuimstrepen op zee (windkracht 6) en in de loop van de middag zwelt de wind aan tot windkracht 7. Wij hebben vertrouwen in ons Delta-anker, want deze heeft in de baai van Nikolaos op Zaktinthos, windvlagen van windkracht 8 doorstaan. Evengoed is het zaak om in de gaten te houden wat er om ons heen gebeurt. Er komen namelijk schepen binnen in de vliegende storm, die willen ankeren (aan de kade aanmeren is met deze wind een hachelijke zaak). Aangezien de ankergrond echter wisselend houdt in deze baai, lukt het een aantal boten niet om een goede ankerplek te vinden. Dit leidt soms tot gevaarlijke taferelen, omdat ze vervaarlijk dicht bij boten in de buurt komen die wel goed voor anker liggen en liggen te gieren (daar moet je bij het ankeren rekening mee houden). Het overkomt ons ook één keer dat een Spaanse boot te dicht bij ons in de buurt wil ankeren, net op het moment dat Erik met de bijboot brood aan het halen is. Fre houdt voor de zekerheid er stootwillen bij om schade te voorkomen en gelukkig vertrekt de Spaanse boot weer. Een uur later kunnen ze met heel veel moeite alsnog aan de kade aanmeren. Sommige boten zijn urenlang rondjes aan het draaien en sommigen varen verder naar het verderop gelegen plaatsje Sami. De harde wind houdt tot ongeveer middernacht aan. Gelukkig hebben we er ’s nachts geen last van en slapen we redelijk goed.