Griekenland, Corfu: noordoostkust

Het laatste weekend van juni doen we het rustig aan. We zwemmen in onze rustige ‘bounty’ baai (Ormos Vourlias) en maken een prachtige wandeling (olijfbomen, cipressen, oleanders, veldbloemen) naar het zeer toeristische dorpje Kassiopi, wat voornamelijk door Engelsen bevolkt wordt. Wat ons opvalt, is dat Corfu heel groen is (wat niet verwonderlijk is want beide dagen hebben we ’s ochtends vroeg wat regen) en het heel verzorgd aandoet. Frederiek vindt Corfu het mooiste eiland dat ze tot nu toe gezien heeft. Het is overigens wel apart dat Albanie relatief dichtbij aan de overkant ligt en meteen ook heel anders oogt (kaler, minder groen, blokkenhuizen). Verder valt op dat de Grieken goed Engels spreken, vriendelijk zijn en er voldoende cafés met internetvoorzieningen zijn: een verademing na Sardinië en Sicilië. In Kassiopi bekijken we de zeer kleine haven. Er liggen een paar boten aan een kade die geankerd zijn in de laag, maar het ziet er uit als een hachelijke onderneming omdat we wederom uitstekende steenmassa onder water bij de kade zien. Ook kunnen we eindelijk weer eens een Nederlandse krant kopen (weekendeditie van de Telegraaf), waarin we het nieuws van de dood van Michael Jackson lezen (arme man, toch een icoon, we zijn met zijn muziek opgegroeid). Zaterdagavond gaan we uit eten in onze rustige baai, waar twee restaurants zitten. We meren met de bijboot aan bij het steigertje van het restaurant, waar de ober ons tegemoet komt om te helpen. Met uitzicht op bijboot en onze Intermezzo, genieten we van de Tzatziki en moussaka. Een locatie en moment dat we niet snel zullen vergeten! De muggen die af en toe op onze benen willen gaan zitten, nemen we voor lief.

Ook zondag relaxen we in onze baai en verplaatsen we ons i.v.m. de wind, in de loop van de dag naar een andere mooie baai om de hoek bij het piepkleine dorpje Stefanos. Daar maken we ook een mooie wandeling (we zien een slang, een poesje loopt met ons mee en we constateren dat olijfbomen gaten in de stam hebben) . We hebben wel behoefte aan even tijd voor onszelf, want zowel Erik als ik hebben last van reismoeheid (gehad). Ondergetekende had er in Sicilië last van, maar is daar nu overheen en bij Erik speelt het bij aankomst op Corfu een beetje op. Het doel om Griekenland te halen is bereikt en nu? Het vergt inspanning om je te verdiepen in weer een nieuw eiland. Het zoeken (waar naartoe, waar liggen, etc.), dingen bekijken en de warmte breken ons soms op. Daarbij is Fre soms angstig tijdens het zeilen (het aanmeren blijft iets dat ik als noodzakelijk kwaad beschouw en hier op Corfu zijn aanzienlijk meer rotspartijen en ondieptes te bespeuren). Ik heb steun gehad aan een passage uit het boek van Paul Theroux ‘ Zuilen van Hercules’ (en aan de smsjes van twee vriendinnen, dank jullie wel K en E!). Hij schrijft:

‘Terwijl ik de helling afliep naar de bus, begon ik me ongerust te maken over mijn reis. Misschien kwam het doordat ik zoveel kusten had gezien en door de gedachte dat ik nu bijna twee maanden onderweg was en waar was ik helemaal? Zoals ik daar liep over een stoffig pad op Sicilië, voelde ik me heel klein, overweldigd door alles wat nog vóór me lag: Italië, Griekenland ... Maar toen herinnerde ik me dat ik tijd in overvloed had. Ik had geen baan, geen inlevertermijn, er was niets anders, en ik herinnerde mezelf aan de reden waarom ik hierheen was gekomen: om spaghetti te eten en te praten met mensen en in de eerste plaats om nu Cefalù te zien’.

Dit is precies zoals ik me na twee maanden voelde (en toen toevallig ook op Sicilie zat). Ik merk nu ik hierdoor heen ben, dat ik meer kan genieten van alle mooie momenten tijdens deze reis en dat de dagen voorbij vliegen. Het is toch fantastisch en een luxe om er in het midden van ons werkende leven, een half jaar tussenuit te zijn!